Na een lange periode van afwezigheid gaat Lieuwe morgen weer van start in de Brussels Cycling Classic. Hieronder een kort statement over zijn lange periode van afwezigheid.

Het begon allemaal na Parijs Roubaix. Ik  ben na deze koers niet meer in conditie geweest. Ik werd ziek, kreeg koorts en had last van mijn keel. Ik lag een week plat en daardoor ging ik niet van start in de Amstel Gold Race. Daar baalde ik heel erg van want ik wilde daar goed zijn. 

Mijn rentree de in Ronde van Romandië was ook niet top. Ik wilde daar weer in de conditie komen, maar het weer was daar zo ontzettend slecht! Het was zo koud en op een gegeven moment had ik zoveel kleding aan dat ik wel een Michelin poppetje leek! Uiteindelijk heb ik die Ronde wel uitgereden. Daarna ging ik naar de Ronde van België en wat daar gebeurde ging niet in mijn koude kleren zitten. Stig Broeckx werd daar aangereden door twee motoren en ik heb hem op de weg zien liggen. Dat is echt vreselijk en dat zet je aan het nadenken. De volgende dag kwam de organisatie bij ons in de bus. Die man was lijkbleek en stond te trillen op zijn benen. Hij vroeg nog wel aan ons wat wij wilden doen, fietsen of niet, maar die beslissing was eigenlijk al genomen. Er zou verder gekoerst worden, maar ik had al besloten dat ik niet meer van start zou gaan.  

Eerder dit voorjaar was er de dood van Daan Myngheer die aan een hartstilstand overleed en daarna het tragische ongeluk van Antoine Demoitié in Gent-Wevelgem, die ook door een motor werd aangereden en naderhand overleed. Dat soort dingen zet je aan het denken. Mijn relatie ging vorig jaar uit en dat was geen makkelijke periode. Als prof zet ben je altijd aan het reizen en ben je heel veel van huis. Mensen zeggen vaak heel erg makkelijk: “je mag niet zeuren, omdat je een goed salaris ontvangt”. Ja, ik verdien een goed salaris, maar de mensen weten niet wat ik er allemaal voor opgeef. Vrienden en familie zie ik nauwelijks, alleen via Facetime en Whatsapp. Op een gegeven moment komen de muren in Monaco echt op je afzetten. Daar heb ik het erg moeilijk mee gehad en als een wielrenner gaat nadenken is het foute boel.  

De UCI doet er volgens mij te weinig aan om bepaalde ongelukken te voorkomen. Vaak staan er overal nog paaltjes op de weg of staan er geen dranghekken op plekken waar die wel zouden moeten staan. Ook de hoeveelheid motoren en volgauto’s die mee rijden tijdens de koers is niet normaal. Er is ook al veel over gezegd door veel renners. Ik heb vaak genoeg auto’s en motoren het peloton op manieren zien inhalen die echt niet kunnen. Ze knallen dan met ruim 100 km per uur langs je in een afdaling! Hoe kan zoiets… In een afdaling kan je een peloton niet inhalen dat is gewoon veel te gevaarlijk. Daar moet echt iets aan gebeuren.  

De Ronde Zwitserland was mijn laatste koers. Ook daar was het koud en nat en uiteindelijk heb ik deze Ronde niet uitgereden. Samen met de ploeg heb ik toen besloten om in de maand juli even geen koers te rijden om mijn conditie weer op orde te krijgen en ook weer het plezier in het fietsen terug te vinden. Ik ging op hoogtestage in Italië waar ik samen met Annemiek van Vleuten op de Gavia en Mortirolo heb gefietst. Zij reedt daar echt als een vent naar boven. Het verraste mij niet dat zij in Rio zo sterk was. Als ze niet was gevallen, had zij zeker weten het goud gewonnen. Echt heel erg jammer voor Annemiek, want ik weet wat ze er allemaal voor gedaan heeft.  

Eind juli heb ik in Nederland en België een aantal criteriums gefietst om te kijken waar ik stond met mijn conditie en dat viel me soms erg moeilijk. Tijdens de criteriums gaat het er ook wel hard aan toe. Ik zou tijdens de Clasica San Sebastian weer mijn rentree maken.  De koffers waren al gepakt, maar op het allerlaatste moment voelde ik dat ik er toch niet klaar voor was en trok ik me terug. Ik merkte dat mijn lichaam er niet klaar voor was. Ik heb toen veel overleg met Astana gehad. Ik heb een aantal onderzoeken gedaan in het ziekenhuis om alle waardes na te kijken. De ploeg heeft mijn heel veel vertrouwen gegeven. Ik heb ook nog een contract voor volgend seizoen bij Astana en dat ze mij de tijd hebben gegeven om mijn mentaal en fysiek weer in orde te krijgen, daar kan ik hun alleen maar erg dankbaar voor zijn. De ploegarts, Joost De Maeseneer, heeft daarin ook een grote rol gespeeld. Ik hoop volgend seizoen voor de ploeg ook weer van grote waarde te kunnen zijn en hun vertrouwen in mij terug te betalen.  

Dan over de koers van morgen! Het rondje van morgen ken ik. Er zitten wat klimmetjes in ik hoop dat er een paar man weg fietsen en dat wij er achteraan hobbelen. Normaal gesproken gaat het 100% een sprint worden. Er zal genoeg controle zijn, want er staan mannen als Bouhanni en Démare aan de start. Ik ben hier puur om conditie op te doen en weer een goed gevoel te krijgen.